#4

Dziewczyna była zaskoczona.
- D... Diana - odpowiedziała w końcu i wstała.
Mężczyzna uśmiechał się cały czas, lecz w jego oczach było coś niebezpiecznego.
- Wybacz mi moje wcześniejsze zachowanie. - Skłonił się teatralnie. - Taki odruch.
- No to jest niezły, skoro widzisz osobę pierwszy raz i już ją dusisz - rzekła bez zastanowienia. Uświadomiwszy sobie, co powiedziała, zakryła ręką usta i się lekko przestraszyła. Beliar tylko się zaśmiał. Podszedł do przewalonego drzewa i usiadł na nim.
- Opowiedz mi Diano swoją historię. - Założył nogę na nogę i oparł podbródek na dłoni.
Dziewczyna się zawahała. Nadal nie wiedziała z kim ma do czynienia. Ponad to sama dokładnie nie miała pojęcia, co by miała powiedzieć.
- Czemu miałabym to robić? Nawet cię nie znam - rzekła, czując, że igra z ogniem. Jakim w ogóle cudem była w stanie tak rozmawiać z nieznajomym? Sama się sobie dziwiła.
- Ha ha ha! Masz rację, powinienem pierwszy coś o sobie powiedzieć. - Podparł się rękoma z tyłu. - Jak już mówiłem, jestem Beliar, jeden z czterech władców Piekła, teraz także twojego nowego domu i pozwalam ci być ze mną na "ty".
Dianę zatkało, tylko nie wiedziała co bardziej. Czy fakt, że ten mężczyzna jest diabłem, czy to, że powiedział, że od teraz ona należy do istot z podziemia.
- Zaraz... Co? - wykrztusiła z siebie po chwili milczenia. - Czyli wiesz czym jestem?
Białowłosy kiwnął twierdząco głową ze złośliwym uśmiechem.
- I to co do procenta, ale wiesz... Informacja za informację.
Blondynka zawahała się, lecz ciekawość była silniejsza.
- Zgoda, opowiem ci.
Zaczęła mówić pobieżnie, co się wydarzyło przez ostatni miesiąc. Nie raz przerywał jej śmiech diabła. Opowiedziała o spotkaniu między nią a Ashimaru i ich przypadkowym kontrakcie, następnie obozie, aniele, aż doszła do momentu, w którym wracała ze szkoły.
- Następnie obudziłam się w płomieniach i uciekłam. Nie wiem co się dzieje. Nagle jestem... czymś. - Machnęła rękami. - Teraz powiedz mi czym.
- Ujmę to mniej szczegółowo. Jesteś mieszanką. Masz w sobie krew czarownicy, wilkołaka, wampira oraz demona. To ostatnie dominuje nad pozostałymi. Natomiast co do twojej części ludzkiej, to ona powoli zanika, ponieważ już raz zginęłaś.
Diana wytrzeszczyła oczy.
- Chcesz mi wmówić, że przeżyłam własną śmierć?
- W sumie... to tak, właśnie tak zrobiłaś.
Dziewczyna usiadła na drzewie. Była w szoku. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi.
- Czyli... chwila. To znaczy, że mam cechy wszystkich tych ras? W pełnię zmienię się w jakiegoś psa, czy jak?
- Nie - rzekł z lekkim uśmiechem. - Wydaje mi się, że jedne cechy blokują inne, ale nie jestem pewien - westchnął. - Zawsze możemy to sprawdzić.
Dziewczyna spojrzała się na niego podejrzliwie.
- Co proponujesz?
Beliar wstał i stanął na przeciwko niej.
- Chodź ze mną, a nauczę cię wszystkiego, co może ci się przydać. Porzuć to życie i zacznij nowe.
- To znaczy, że mam wszystko rzucić? Rodzinę, szkołę...
- Tak - przerwał jej krótko diabeł.
Diana nie wiedziała co myśleć. Musiała dać odpowiedź, ale nie potrafiła tak po prostu podjąć decyzji.
- Potrzebuję czasu do namysłu - stwierdziła po krótkiej chwili milczenia.
- Dam ci trzy dni. O tej samej porze, tutaj - powiedział normalnie, po czym zaczął odchodzić. Nagle się zatrzymał.
- A! Byłbym zapomniał. - Odwrócił się do niej. - Mam kontakty w Piekle i informacje na temat Ashimaru.
Dianie serce mocniej zabiło. Czyli on żyje? Spojrzała na rozmówcę z wyraźnym zainteresowaniem.
- Podobno wrócił na dół i był wielki rozgłos, że miał właściciela, którego zabił. Podobno był szczęśliwy, że wreszcie jest wolny i pozbył się utrapienia.
- Niemożliwe - powiedziała pewna siebie dziewczyna, lecz z każdą sekundą zaczynała w to wątpić.
- Ha ha! Uważaj jak chcesz, mówię ci to, co usłyszałem. Chyba się do niego nie przywiązałaś? - spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem i ze złośliwym uśmiechem. - On się cały czas tobą bawił, to demon. W końcu zawarłaś z nim kontrakt, wbrew jego woli, wysługiwałaś się nim i byłaś dla niego ciężarem. Używał też na tobie swoich mocy manipulacji i tylko myślałaś, że czegoś chcesz, co było mu na rękę. To urodzony kłamca.
Z każdym jego kolejnym słowem blondynka czuła się coraz gorzej. Złapała się za głowę, nie wierząc w to, co słyszy. Nigdy o tym nie pomyślała, a wydaje się to być nierealne, tak nierealne, że może być prawdą.
- Myślisz, że dlaczego sam uciekł, a ty obudziłaś się w płomieniach? Sam je stworzył i zostawił cię na pastwę śmierci - mówił poważnie, lecz także z lekką kpiną i ironią.
- Dość! - krzyknęła Diana. Wszystkie jej myśli latały. Głowa pękała od napływu informacji i zmiany poglądów. Jednak Beliar nie dawał za wygraną.
- Czyżbyś zapomniała o najważniejszej zasadzie? - zapytał głębokim głosem. Nagle pojawił się za nią i nachylił się nad jej uchem.
- Nigdy nie ufaj demonowi - wyszeptał z diabelskim uśmiechem, po czym zniknął. Teraz słychać było tylko szum wiatru i liści.
Dziewczyna została sama z szokiem i niedowierzaniem wymalowanym na twarzy. Nigdy nie pomyślała, że to może tak wyglądać. Co ona sobie myślała? Że po miesiącu znajomości zbliżą się do siebie? Że zaprzyjaźni się z... demonem? Że od tak on będzie na każde jej skinienie?
Musiała to wszystko przemyśleć. Dodatkowo jeszcze propozycja diabła, żeby porzuciła swoje dotychczasowe życie. Miała trzy dni i wciągu nich chciała wszystko sobie wyjaśnić i zdecydować, co chce dalej robić.
Wstała nadal pełna najróżniejszych uczuć i ruszyła na rowerze do domu. Z tej wycieczki dowiedziała się wielu rzeczy, głównie znalazła odpowiedź na to, czym jest. Teraz te wszystkie informacje musiała poukładać w głowie.

__________________________________

Hayo~

Zamierzam dokończyć to opowiadanie! Jednak między czasie chcę pisać drugie, pt "Cztery"

cztery-by-sayox.blogspot.com

 Niestety w tym drugim rozdziały będą rzadziej, ponieważ najpierw chcę skończyć jedno.
Mam nadzieję, że mi się uda!

/~SayoX

(Są błędy? => pisać)

#3

Rozdział dedykuję mojemu wiernemu komentatorowi i wszystkim, którzy czytają to na bieżąco  ♡

Białowłosy demon chodził po lesie, poszukując kryjówki niedoszłego zamachowca. Dzięki swoim sługom z Piekła dowiedział się o ataku na Podziemia. Był bardzo zaciekawiony wynikami badań wroga i w jaki sposób udało mu się stworzyć hybrydy tak, że nie wytwarzały one przeciwciał na obce gatunki.
Trop zaprowadził diabła właśnie tutaj, pod spaloną piwnicę. Zamknął czerwone oczy, aby się skupić i dowiedzieć, czy ktoś jest w pobliżu. Gdy nie zarejestrował niczyjej obecności, wszedł do środka przez na wpół przypalone drzwi, do wnętrza betonowej kopuły.
Szedł schodami coraz niżej i niżej, pogrążając się przy tym coraz bardziej w ciemnościach. W końcu gdy jego stopa dotknęła podłogi, do środka nie docierała ani jedna smuga światła. Mimo to mężczyzna wszystko widział, ale niestety nie w kolorach. Widział w odcianiach szarości otaczające go meble, ale jego uwagę przykuły drzwi na końcu korytarza. Gdy je otworzył ujrzał połamane rzeczy, jakieś podpalone odłamki czegoś oraz piach na podłodze.
Zmęczony prawie jednolitym kolorem, pstryknął palcami i nagle pojawiły się cztery płomyki, które poleciały po pomieszczeniu, a następnie jeszcze bardziej rozbłysły, dając przy tym duże światło.
Białowłosy widział teraz dokładnie,  że walające się po podłodze drobinki to tak naprawdę odłamki przypalonego szkła, połamane rzeczy to resztki po starych stołach operacyjnych, a piasek okazał się być popiołem, najprawdopodobniej po jakiś kreaturach i reszcie spalonych obiektów. W powietrzu nadal unosiły się resztki zapachu dymu, który lekko drażnił nos.
Uwagę demona przykuła jedna rzecz, a mianowicie czerwone plamy na dwóch ścianach i na podłodze. Jedna była w kształcie, jakby coś się na pionowej powierzchni roztrzaskało, ale to, co go zaciekawiło to małe stróżki krwi na tej samej ścianie, znikające na podłodze.
Mężczyzna podszedł w tamto miejsce i dotknął ręką dwóch wgłębień, jakby po dużych śrubach. Sądząc po miejscu domyślił się, że  mogły to być kajdany, które dostrzegł niedaleko. Jako jedyne nie zostały skażone przez ogień. Mieniły się w blasku płomieni na srebrno, z przebłyskami błękitu. Łatwo było zgadnąć, że są one zrobione z niebiańskiego metalu.
Rozpryśnięta plama była niemalże czarna, natomiast cienka i mała stóżka krwi miała kolor bordowy, ale odziwo nie była całkowicie sucha. Diabeł kucnął i wziął resztki czerwonej substancji na palec, po czym wsadził go sobie do ust.
Bez wątpienia była to ciecz, pochodząca z żył demona, ale nie to zwróciło jego uwagę. W próbce wyczuł swoją krew, co oznaczało, że cienkie, bordowe linie należą do Ashimaru, demona powstałego z człowieka za pomocą krwi białowłosego.
Mężczyzna wstał i rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu. Nie było tu wiele rzeczy, z których dało by się coś wybadać lub cokolwiek z nimi zrobić. Niepocieszony wyszedł z pokoju, a płomyki, robiące za światło, znikły tak szybko, jak się pojawiły. Przemierzł ciemności jeszcze raz i zaczął iść po schodach w kierunku światła.
Jego twarz przywitały promyki wschodzącego słońca. Ptaki w całym lesie zaczęły śpiewać, jak co rano. Co jakiś czas dało się słyszeć lekki szelest brązowych i czerwonych liści. Wszystko było w odcieniach jesieni, która powoli ustępowała zimie.
Białowłosy zasłonił cieniem ręki oczy przed słońcem. Nie lubił jak go raziło. Gdy odwrócił głowę, dostrzegł jak coś błyska się w trawie, przy wejściu.
Kucnął i zobaczył połowę szklanej strzykawki. W środku znajdowała się kropla czegoś czerwonego. Mężczyzna wziął do ręki szkło i powąchał substancję. Pachniała  nieznanie, nie odpychała, ale też nie przyciągała swoim zapachem. Przetarł palcem po czerwonej plamie i ją spróbował. To była krew, ale bardzo specyficzna. Domyślił się, że jest to zmieszana, szkarłatna ciecz wszystkich gatunków istot nadnaturalnych, ale to, co jego wyostrzony zmysł wychwycił to charakterystyczny smak jego krwi, zmieszanej z człowiekiem.
- Czyli jego krwi też dodał - uśmiechnął się lekko do siebie, mając na myśli Ashimaru. Wszędzie rozpozna krew tego, którego chce zabić.
Pięć lat temu nie zrezygnował z tronu tylko dlatego, że mu się to znudziło bawienie w króla, ale także dlatego, że znalazł sobie nową zabawę, którą do tej pory kontynuuje.
Wyprostował się i zamknął czerwone oczy. Wiatr zawiał, zrzucając z drzew ostatnie liście i przynosząc zapachy z jednego kierunku. Demon wyczuł następne plamy krwi. Zrobił parę kroków w las i odgarniając gałęzie przyjrzał się im. Dzięki swojemu wzrokowi dostrzegł małe, czerwone drobinki.
Idąc ich śladem dotarł do kępy krzaków, które otaczały małą, łysą polankę. Na niej zobaczył czerwoną plamę, a niedaleko porozrzucany przez wiatr cały komplet skąpych ubrań. Obok nich była resztka popiołu.
Białowłosy nie uśmiechał się. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Patrzył na wszystko uważnie, aby odgadnąć co tu się stało. Od razu rozpoznał, że tutaj musiał umrzeć wampir, a sądząc po ubraniach to była to kobieta, natomiast czerwona i zaschnięta krew na pewno do niej nie należała. Schylił się i urwał liść, na którym jej część się znajdowała. Powąchał, a jego oczy otworzyły się szerzej. Zapach był intrygujący i niezwykle pociagający, a przede wszystkim nowy. Nigdy wcześniej nie miał doczynienia z czymś podobnym. Spróbował tej próbki i mimo wyostrzonego zmysłu smaku nie był wstanie powiedzieć do kogo ona należy. Czuł, że zna odpowiedź, ale nie potrafił jej podać. Musiał by wziąć do ust więcej tej zaskakującej cieczy.
Nagle poranny wiatr zawiał mocniej. Niesforne, białe włosy zaczęły się lekko unosić. Ręka diabła opadła, a on sam wstał i odwrócił głowę w stronę wiejącego powietrza. Zrobił głęboki wdech. Dokładnie ten sam intrygujący zapach, tyle że o wiele bardziej intensywny. Otworzył szerzej oczy, a jego źrenice przybrały pionowy kształt.
W jednej chwili przemierzł oczami odległość około kilometra i zobaczył stojącą w środku lasu, blondwłosą dziewczynę. W ułamku sekundy wrócił wzrokiem do obecnego położenia i pokonał dzielącą go odległość od celu. W tej samej sekundzie złapał nastolatkę od tyłu za ramiona i wbił się nagle wysuniętymi kłami w jej szyję. Zdążył upić tylko jeden, duży łyk, bo dziewczyna nagle sięgnęła rękami za siebie, złapała osobnika i rzuciła nim przed siebie.
Nie miała czasu się zastanawiać jakim cudem jej się to udało oraz jak tak szybko zareagowała, bo owiele bardziej była przestraszona pojawieniem się wroga. Ten jednak nie uderzył plecami o drzewo, tylko obiema nogami odbił się od niego i stanął na ziemi z rękoma w kieszeniach. Uśmiechnięty wytarł kciukiem kącik ust, ubrudzony resztkami krwi, ale ani na chwilę nie spuścił wzroku z przeciwnika. Już doskonale wiedział kim jest ta dziewczyna, a raczej z czego się składa. Widząc strach w jej niebieskich oczach, znalazł się przy niej w ułamku sekundy i chwycił ją za gardło, przyciskając do najbliższego drzewa.
Diana nie wiedziała co ma robić. Zaczęła szamotać nogami, ale te nie sięgały mężczyzny. Dłońmi próbowała odciągnąć jego ręce. Poczuła jak w ściśnietęj szczęce wyrastają jej kły, a palce zmieniają kształt. Przez lekko przymknięte oczy widziała szkarłatne oczy, które były zafascynowane tym, co teraz widziały, oraz wielki uśmiech, odsłaniający lekko czerwone zęby po krwi. Jej krwi.
Przestała próbować ściągnąć ręce przeciwnika ze swojej szyi i zacisnęła dłonie na nich najmocniej jak umiała. Niestety, przez ich szerokość jej ostro zakończone paznokcie nie były w stanie nawet drasnąć skóry białowłosego.
Demon był podekscytowany. Nareszcie znalazł to czego szukał. Być może jego gra wreszcie dobiegnie końca. Znalazł brakujący element do swojego planu.
Nagle poczuł jak z zaciskających się na nim dłoni dziewczyny wydobywa się ciepło, które gwałtownie zwrastało i przypiekło mu skórę. Wtedy puścił blondynkę, która upadła i uderzyła się głową o drzewo, co spowodowało cofnięcie się przemiany.
Spojrzał zdziwiony na swoje ręce, które już zaczęły goić oparzenia. Zaskoczyła go ta umiejętność. Nie spodziewał się, że ona ją przejmie. Podstawową i zarazem najsilniejszą mocą białowłosego był ogień. Biorąc udział w eksperymencie Lewiatan, tę broń przejął Ashimaru, a teraz przez niego trafiła ona do tej dziewczyny.
Diana w tym czasie masowała obolałą szyję, nie spuszczając wzroku z obcego demona. Podkuliła nogi i zaczęła machać rękami w panice, kiedy on zaczął się do niej szybko zbliżać. Przerażona zamknęła oczy i zasloniła się dłońmi, gotowa na kolejny atak, który jednak nie nadszedł.
- Witaj. - Usłyszała niski głos, usmiechniętego złowieszczo mężczyzny. Diana otworzyła oczy i zobaczyła, że białowłosy podaje jej dłoń, aby wstała.
Nie chciała jej złapać, ale przestraszona, a tym bardziej zdezorientowana, nieświadomie ją chwyciła.
- Jestem Beliar.

__________________________________
Dobry dzień!
Dla mnie jest dzień bo jest noc XD Mija ukochana logika...
Okki a tam na serio, chce pisać dalej to opowiadanie, bo tyle rzeczy w życiu zaczynam, ale nigdy ich nie kończę, że mam wyrzuty sumienia, że nic nie robię. Cały pomysł i plan mam gotowy, tylko czasem chce ci brak, jak zawsze w moim przypadku do wszystkiego ._. Jednak staram się ogarnąć i pisać!
I oto pojawił się nowy bohater! Co on takiego planuje?
Co się stanie dalej? Czy już każdy wie czym jest Diana? Bo chyba tak, a jak nie to szczegółowo wszystko będzie w następnym rozdziale!
/~Sayox (NekoNestee)

#2

Dziewczyna wyrwała się z transu, gdy trzymane ciało rozpadło się na małe, szare drobinki. Na ziemię poleciało samo ubranie.
Diana była w szoku. Co właśnie zrobiła? Co się właśnie stało?  Pamięta tylko cudowną woń i słodki smak krwi. Jej serce biło zestresowane szybciej, a wzrok nadal był utkwiony w bluzce ofiary. Jedyny dźwięk, jaki dało się słyszeć, to szum liści brzóz i co jakiś czas ćwierkanie ptaków. Kolorowe niebo było coraz bardziej pokrywane przez granat.
Diana nadal stała jak zamrożona. Jej ciało wysyłało impulsy, że powinna stąd iść, ogarnąć się. Nie myśląc zaczęła cofać się i wyszła z polanki.
Ocknęła się parę metrów dalej. Miała w głowie istny mętlik, ale jej ciało było nienaturalnie spokojne. Nie myśl o tym. Później to zrobisz, mówiła do siebie. Teraz zależało jej, aby znaleźć się jak najszybciej w domu. Tylko jak? Zasięgu tutaj nie było i była sama w środku lasu. Właśnie... sama. Odgoniła te myśli. Skupiła się na powrocie.
Zaczęła szukać większej, udeptanej ścieżki. W końcu po dwudziestu minutach udało się jej. Rozejrzała się, bo nie wiedziała, w którą stronę ma iść. Obydwa kierunki prowadziły dalej w las, ale któryś musiał prowadzić do normalnej drogi, nie? Tylko który?
Zmrużyła oczy, wpatrując się w jedną ze stron. Może coś dostrzeże, co pomoże jej podjąć decyzję?
Nagle, w ułamku sekundy, jej wzrok jakby wyprzedził ciało. Poleciał według ścieżki, co jakiś czas skręcając, aż wreszcie zatrzymał się i w niedalekiej odległości było widać asfalt i przejeżdżający, srebrny samochód. Obraz na bokach był rozmyty, a po środku był jakby patrzyło się przez lornetkę.
Diana była zdezorientowana. Nic nie rozumiała. Co to było? Nie była tym przerażona. Widziała przed chwilą, że ma czarne oczy, kły i jakieś widły zamiast palców. Jej zmęczony natłokiem wydarzeń umysł przestał się bać i tylko zaczął przyswajać nowe informacje.
Bez zastanowienia ruszyła w stronę asfaltu.
Droga okazała się dłuższa niż pokazał wzrok, mimo szybkiego marszu. Wynosiła ona ponad kilometr. Przy skraju lasu, zanim wyszła na jezdnię, wyjęła telefon, aby sprawdzić swój wygląd. Zwróciła przy tym uwagę na ręce, które były normalne, ale wolała się upewnić co do koloru tęczówek. Byłby kłopot gdyby ktoś zobaczył nastolatkę w częściowo podartych ubraniach, z czarnymi oczami i dziwnymi palcami, chodzącą po ulicy, w dodatku o zmierzchu. Chciała przynajmniej choć trochę ukryć niecodzienną sytuację.
W słabym odbiciu zobaczyła niebieskie oczy. Odetchnęła z ulgą i wyszła na drogę. Rozejrzała się I wiedziała gdzie jest. Poznawała tą ulicę. Znajdowała się niedaleko szkoły. Z prawej strony było widać już budynki. Dziewczyna szybko ruszyła w stronę domu, nie zwracając na nic uwagi.
Mijała kolejno wszystkie rzeczy, które niby widzi na co dzień, jednak w nocy wszytko wygląda inaczej. Stara droga do szkoły, była oświetlona przez latarnie. Spokojne, poboczne uliczki teraz były ciemne i wcale nie zachęcały, aby nimi pójść. Wszystko stało się bardziej mroczne i tajemnicze, a wiejący, jesienny wiatr tylko podwajał efekt. Na chodniku dodatkowy szelest wywoływały suche liście.
Gdy przekroczyła próg drzwi, od razu podeszła do niej mama. Na jej twarzy malowało się zdenerwowanie, spowodowane troską o córkę.
- Gdzie byłaś? Czemu tak późno przyszłaś? - zaatakowała od razu pytaniami.
Diana spojrzała się w jej oczy, w których można było zobaczyć miłość matki do dziecka. To co dziewczynę zdziwiło to jej własny spokój. Serce blondynki biło normalnie, jakby ciało w środku było puste.
- Byłam u koleżanki - skłamała Diana, a jej ton głosu, wskazywał jakby to była prawda. Nie wiedzieć czemu czuła się normalnie. Gdyby ktoś zapytał ją co czuje, odpowiedziała by szczerze, że nic.
- Nie mogłaś chociaż zadzwonić? - powiedziała zmartwiona matka. Przez ostatnie godziny przez jej głowę przelatywały najczarniejsze scenariusze. Na szczęście jej córka wróciła cała i zdrowa. Tylko nie wiedziała, że inna.
- Telefon mi się rozładował - odpowiedziała nastolatka, przechodząc do kuchni, aby się wzrokowo przywitać z tatą, który był w salonie.
- Cześć - rzuciła.
- Dobrze, że jesteś. Matka tak się niepokoiła, że wyżywała się na mnie - rzekł zrezygnowany na to wspomnienie.
Starsza brunetka się zaczerwieniła.
-A ty co? Mógłbyś się przynajmniej trochę przejąć -powiedziała zakłopotana, przez co zdenerwowana.
Ojciec tylko westchnął.
Diana się lekko uśmiechnęła. Powiedziała, że idzie spać i poszła na górę. Tam oczywiście był jej brat. Niepokoił się jej nieobecnością, więc cierpliwie czekał aż wróci. Dziewczyna rzuciła mu szybkie "dobranoc" i poszła dalej. Nie chciała z nim gadać, ani z nikim innym.
Przebrała się, umyła i zamknęła w swoim pokoju.
Mimo panującej ciemności doskonale widziała wszystkie meble, tylko że w szarościach. Położyła się na miękkim materacu i przykryła kołdrą.
Nie była śpiąca, ani zmęczona. Wpatrywała się w sufit z twarzą, która nie zdradzała żadnych uczuć. Miała poczucie, że wszystko co się stało, co jest teraz, jest jednym, wielkim snem, że zaraz się obudzi i poczuje się normalnie. Niestety, to była rzeczywistość. Zamknęła oczy. Może uda jej się zasnąć.
Przed oczami stanęły jej płomienie i miejsce, w którym się znalazła. Jej powieki szybko powędrowały w górę. Przewróciła się na drugi bok. Czyżby ta noc miała być nieprzespana?
Przy kolejnej próbie uśnięcia przez myśli przebiegły wszystkie chwile spędzone z Ashem. Te radosne, jak się poznali, sytuacja w łazience, w przebieralni, jej urodziny, a nawet pojawienie się białowłosego demona. Później te gorsze wspomnienia, a wraz z nimi uczucia, takie jak smutek i lęk. Ponownie otworzyła oczy. Spojrzała na swoją rękę, a dokładnie na dawne miejsce kontraktu. Czy Ash ją zostawił? Co się w ogóle stało? Znowu miała być... sama?
Na tą myśl coś ją ukuło w serce. Nie chciała wracać do tych dni sprzed pamiętnego spotkania. Jak o tym pomyślała to ją w środku coś zabolało. Nie chciała tego tracić. A może jego?..
Znów się przekręciła na drugi bok. Postanowiła podsumować dzisiejsze wydarzenia. Jeszcze dziś wracała ze szkoły z Ashem... A potem obudziła się w palącej się piwnicy. Później wybiegła w las i spotkała najprawdopodobniej wampira, którego zbiła. Wydawało się jej jakby nie minął jeden dzień, a kilka.
 Jedną z dziwnych rzeczy było dla niej to, że za bardzo nic nie czuła. Na wspomnienie wysysanej krwi, jej ciało nie wzdrygnęło się, a na widok rodziców nie poczuła ulgi, tylko ci ludzie wydawali jej się być bardziej odlegli. Wiedziała, że powinna czuć przerażenie, w końcu stała się czymś, nawet nie wie czym, ale tego nie robiła. Czyżby dawna Diana zniknęła?
Obróciła się na plecy. Dlaczego jej emocje jakby się same wyłączyły? Może było o spowodowane szokiem nową sytuacją, a może tak jej organizm reagował na zbyt wielką  falę uczuć, albo już przywykła do przerażenia i teraz za bardzo to ją nie ruszało.
Przytuliła się do poduszki. Jednak do jej serca zawitało jedno, dawno nie widziane doznanie, a mianowicie samotność. Poczuła coś mokrego na policzku. Przytknęła rękę i zobaczyła, że to pojedyncza łza. Otworzyła oczy ze zdziwienia. Nawet nie poczuła jak jej oczy się zrobiły mokre. Dawna ona nie zniknęła do końca.
Nagle zobaczyła przez skrawek okna coraz jaśniejsze niebo. Nie spała całą noc. Wzięła telefon, podłączony do ładowarki i sprawdziła godzinę. Było w pół do piątej.
Usiadła na ramie łóżka i oparła na niej ręce. Postanowiła, że musi coś zrobić. Nic nie przyjdzie jej z użalania się nad sobą. Pragnęła wiedzy. O sobie i o tym, co się stało. Nie wiedziała jak ją zdobyć, ale wiedziała, że musi spróbować czegokolwiek. Musiała zrozumieć nową siebie. Postanowiła przetestować przemianę, a dokładniej dziwną zmianę wyglądu. Wolała nie robić tego w domu, a do głowy przychodził jej tylko las. Szybko się przebrała i po cichu wyszła głównymi drzwiami.
Tylko gdzie dokładnie miała teraz iść? Do jej ulubionego miejsca? Od razu zaatakowała ją fala wspomnień z chwili, gdzie widziała po raz pierwszy śmierć człowieka na własne oczy. Wolała tam nie iść. Najlepiej gdzieś odosobnione miejsce. Tak wcześnie i tak będzie bardzo mało ludzi, ale ci co mają psy wychodzą zwykle o tej porze na spacer. Jedyne co jej przychodziło to głąb lasu, a jedyne takie miejsce, które pamięta, to okolice spalonej piwnicy. Tam na pewno nie wróci, ale jeszcze dalej powinien także być spokój. Tylko jak tak szybko się tam znajdzie? Obróciła się, będąc jeszcze na podwórku, szukając pomysłu.
Zobaczyła rower brata, pozostawiony koło domu.
- Bingo - rzekła uśmiechając się do siebie. O tej porze nie będzie żadnego ruchu na ulicach.
Ponad dziesięć minut później była już daleko od domu, dalej niż wcześniej od szkoły i sama w środku lasu.
Postawiła pojazd przy drzewie i stanęła, wsłuchując się w poranny śpiew ptaków. Wzięła głęboki wdech, gdy świeży poranny wiatr zaczął jej wiać na twarz i zamknęła oczy delektując się naturą i spokojem.
Nagle poczuła jak coś się jej brutalnie wbiło w mięsień czworoboczny.


________________________________________
Ostatnio mam trudności z pisaniem, ale nie chcę tego porzucać.
Co to mogło się pojawić? Albo kto? ^.^
Czekam na wasze domysły :D

/~NekoNestee

#1

Ciemność. Wszędzie mrok. Diana nic nie widziała, ani nic nie słyszała. Otaczała ją martwa cisza. Czyżby umarła? Ale czy w takim razie nie powinna gdzieś się przenieść? Dziewczyna czuła, że odchodzi do innego świata. Cała jej świadomość powoli zanikała. Najpierw straciła władzę nad ciałem, a później jej zmysły przestały działać. Tylko patrzyła oczami duszy na otaczającą ją nicość.
Aż nagle coś jakby w nią strzeliło. Pojawił się ból, który rozchodził się od prawej ręki, jakby miliony igieł płynęło razem z jej krwią. Nie mogła w żaden sposób pokazać swojego cierpienia. Jej ciało nie słuchało, chciała krzyczeć lecz jej usta nawet się nie otworzyły, tak samo jak oczy.
Przeżywała istną męczarnię. Czuła jak każda część jej organizmu zostaje przeszyta na wylot, a ona sama nic na to nie mogła poradzić. Ból przejmował nad nią kontrolę, jakby każdy mięsień po kolei zostawał rozerwać,  a kość wyżerana przez kwas. Najpierw ręka, później nogi, klatka piersiowa, druga dłoń i na końcu głowa. Chciała się skulić, przysunąć kolana, aby chociaż odrobinę zmniejszyć cierpienie, ale nie mogła. Chciała wbić palce w cokolwiek, aby się wyżyć, ale jej dłoń nawet nie drgnęła. Pogrążona w agonii czekała, aż ta ustąpi.
W końcu ból zaczął słabnąć. Jakby zniszczył każdą jej cząstkę po kolei, a nie mając nic więcej do destrukcji, wycofywał się.
Nic nie czuła. Pustka. Jakby była bezcielesną istotą, zamkniętą w naczyniu. Po prostu była. To było miłe uczucie, wręcz wielka ulga, w porównaniu do tego, co czuła przed chwilą.
Diana nie wiedziała ile czasu minęło, zanim wreszcie odzyskała nad czymś władzę. Jej serce zaczęło powoli wznawiać pracę. Zaczęła wreszcie coś czuć, a mianowicie rozchodzące się wewnątrz ciepło. Wkrótce krew dotarła do wszystkich części ciała, powodując zanik uczucia zdrętwienia.
Dziewczyna próbowała się poruszyć, niestety bezskutecznie.
Po chwili nagle zaczęła odzyskiwać zmysły. Najpierw stłumione dźwięki stawały się coraz wyraziste, a potem zaczynał działać jej węch, przez który poczuła zapach dymu.
W końcu otworzyła oczy, odzyskując pełną kontrolę nad ciałem. Oślepił ją ogień. Zamrugała parę razy, by jej wzrok się wyostrzył i rozejrzała się zdezorientowana.
Ujrzała jak wszystko wokół niej płonie.  Trzaski palonych rzeczy docierały do niej ze wszystkich stron. Zauważyła, że coś jest nie tak, bo przecież jak zwykłe, metalowe rzeczy mogą się płonąć? Sama siedziała na stole, jakby operacyjnym, a wszystkie narzędzia, które wisiały przy ścianie, się topiły. Tak samo reszta podobnych wózków, na których były obiekty, będące źródłem innego smrodu, jakby palącego się ciała. Dziewczyna przestraszyła się i nerwowo podkuliła nogi. Zobaczyła, że języki ognia zaczęły ją otaczać, że chciały także i ją przemienić w popiół. Panika wzięła w górę. Chciała pobiec do drzwi, które dostrzegła, jednak nim się obejrzała, nagle już przed nimi była, oparta plecami.
Jej oddech był szybki. Nie wiedziała gdzie jest, ani co się właśnie stało. Chciała się odwrócić i uciec, jednak jej noga na coś się natknęła. Diana spojrzała w dół, a jej oczy stały się szersze z przerażenia. Zobaczyła palącą się, martwą istotę, podobną do człowieka, bez głowy. Zamiast niej była tylko krwawa dziura. Blondynka szybko pchnęła drzwi i instynktownie biegła do wyjścia z piwnicy.
Na zewnątrz oślepił ją blask zachodzącego słońca. Z tego powodu zasłoniła oczy cieniem ręki.
Wciąż czuła mocne i przyśpieszone bicie jej własnego serca. Rozejrzała się przerażona niewiedzą, gdzie się znajduje. Wokół był tylko las. Wszystkie drzewa; brzozy, klony i świerki, oraz mniejsze krzaki zapełniały całą widoczność. Wiejący wiatr poruszał liśćmi, powodując charakterystyczny szum.
Odwróciła się ku pożarowi. Jej ciało krzyczało, aby uciekała przed możliwym wybuchem. Dziewczyna posłuchała się instynktu i zaczęła biec w las.
Czuła jak włosy zahaczają o pojedyncze liście, które były przesuwane pośpiesznie przez ręce i wyrywały jej pojedyncze włosy. Diana nie raz przy szybkim odgarnianiu gałęzi czuła, jak te robią zadrapania na jej nogach i dłoniach.
W końcu po paru minutach biegu, zmęczona szokiem i negatywnymi uczuciami, przystanęła przy pierwszym lepszym drzewie i się o nie oparła. Dysząc rozejrzała się i dostrzegła rząd przylegających do siebie krzaków, a za nimi drzewo. To nie było nic nadzwyczajnego, ale owe rośliny tworzyły trudno dostępną przestrzeń, która była podobna do ulubionego miejsca Diany. Bez zastanowienia tam poszła. Z trudem odgarnęła gałęzie, ale w końcu dostała się do środka kręgu z krzaków. Oparła się o jedyne drzewo i nogi same się jej ugięły.
Jej serce nadal zdecydowanie za szybko biło. Nagle poczuła, że się dusi. Opadła bardziej pionowo na kolana i zaczęła kasłać. Na ręce, którą zasłaniała usta, pojawiła się plama krwi, przyczyna zadławienia. Jej oczy otworzyły się szerzej. Szybko wytarła dłoń o trawę i cofnęła się do drzewa, znów się o nie opierając z podkulonymi kolanami. Zamknęła oczy i wzięła parę wdechów na uspokojenie. Adrenalina powoli opadała, dając na nowo pełną kontrolę nad zmysłami.
Pierwsze co jej przyszło do głowy, to która godzina. Przecież jak się nie pojawi w domu to jak to wytłumaczy rodzicom? Ale później druga myśl. Ile włacinie była nieprzytomna i gdzie jest? Dziewczyna postanowiła odpowiedzieć chociaż na jedno z tych pytań i sięgnęła ręką do zapiętej kieszeni letniej kurtki po telefon. Gdy miała już go w ręku, zanim na niego, spojrzała najpierw na swoją dłoń. Była bledsza niż normalnie, ale nie to było dziwne. Dziwne były dłuższe palce oraz ostro zakończone paznokcie. Ściśnięte wszystkie razem tworzyły tak jakby ostrze. Diana zobaczyła druga rękę, która za wiele się nie różniła od poprzedniej, z wyjątkiem środkowego palca. Był prawie biały, jeszcze bledszy od reszty skóry, jakby odrósł na nowo, ale co najdziwniejsze, nie było na nim śladu kontraktu. Zaniepokojona tym faktem wstała i odruchowo się rozejrzała.
- Ash! - krzyknęła, lecz nikt nie odpowiedział. - Ashimaru, chodź tutaj! - wolała, ale niestety na próżno. Spojrzała znów na swój palec i przyjęła rzeczywistość. Nie mieli już kontraktu.
W międzyczasie językiem wyczuła, że ma zmienioną budowę szczęki. Spojrzała na ciemny ekran telefonu, w którym dzięki ostatnim promieniom padających na twarz, ujrzała swoje odbicie. Zszokowały ją oczy, które nie były szaro-niebieskie jak zazwyczaj, ale jarząco pomarańczowe, a czarne białka jeszcze bardziej podkreślały intensywność i jaskrawość nowej barwy, ale przynajmniej źrenice zostały okrągłe.
Otworzyła usta i zobaczyła zmienione uzębienie. Dwójki były dłuższe, lekko zakrzywione, tworząc hak. Kły były najdłuższe, także bardzo ostre i też trochę  zniekształcone, ale nie tak bardzo jak poprzednie zęby. Dziewczyna owszem była przestraszona, ale ten strach był spowodowany nowymi zdarzeniami i nowym wyglądem, niż tym jaki on jest.
Po chwili patrzenia się na własne odbicie, wreszcie włączyła ekran i zobaczyła godzinę. Po dwudziestej pierwszej ten sam dzień. Nogi znów same się jej ugięły, tylko nie wiedziała czy to z ulgi czy z przerażenia. W końcu była sama w lesie, nie znanym jej miejscu, a robiło się coraz ciemniej. W dodatku nawet jeśli chciała wrócić do domu, to jak miała ukryć swój wygląd? Domyślała się, że stała się istotą nadnaturalną i jakoś pewnie da się ukryć nową formę, i to ją nie stresowało za specjalnie, bo zawierając pakt z demonem domyśliła się, że coś podobnego może się zdarzyć, a spędzając z nim czas coraz bardziej przyzwyczajała się do innego świata. To, czego się bała, to jej nieumiejętność ukrycia nowego wyglądu, niewiedza czym jest oraz fakt, że jest sama
Diana siedziała skulona pod drzewem przez około piętnastu minut, układając sobie wszystko w głowie. Myślała nad ostatnimi wydarzeniami i jak do tego doszło. Właśnie, jak? Nic nie rozumiała i to ją denerwowało najbardziej. Kiedy tak siedziała, wreszcie ocknęła się z transu i zobaczyła, że jej palce są normalnej długości. Przejechała językiem po zębach i te również były normalne. Co się właśnie stało? Jak? Pytania kłębiły się w jej głowie, ale jednego była pewna- była spokojna. Może to jest kluczem?
Zamyślona nawet nie zauważyła, jak ktoś zbliżał się do jej kryjówki. Serce jej szybciej zabiło gdy usłyszała szelest. Podniosła wzrok i zauważyła damską rękę przeciskającą się przez krzaki, później nogę, aż w końcu całą sylwetkę.
Kobieta, która wychodziła z krzaków była naprawdę piękna. Miała na oko dwadzieścia lat. Długie, kręcone i kasztanowe włosy opadały jej na drobną twarz. Była bardzo szczupła a swoją atrakcyjność podkreśliła bluzką z dekoltem oraz krótką, czarną spódniczką. Jednak mimo ładności wcale nie wzbudzała u Diany zaufania. Blada cera, jarzące się wiśniową czerwienią oczy oraz złośliwy uśmieszek na rubinowych ustach, wzbudzał wręcz niepokój i lęk.
Dziewczyna mogła się tylko domyślić z kim ma do czynienia. Oparła się mocniej o drzewo, jakby chciała się w nim schować, gdy nowo przybyła odezwała się melodyjnym i kuszącym głosem:
- Proszę, proszę. Aleś się schowała. - Rozejrzała się i zaczęła iść w kierunku swojej ofiary przy granicach polanki, głaszcząc prawą dłonią krzaki. W ten sposób pokazywała, że blondynka nie ma drogi ucieczki. - Niestety bezskutecznie. Twoja krew ta ładnie pachniała... - przystanęła i się zaciągnęła zapachem. - Że nie mogłam się oprzeć. - Otworzyła oczy i zabrała gwałtownie rękę z roślin. Przy tym, jedna z ostrych gałęzi rozcięła jej część dłoni. Kobieta spojrzała się bezemocjonalnie na swoją rękę i wzruszyła ramionami. Spojrzała ponownie na swoją ofiarę i momentalnie zamarła w miejscu.
Diana gdy zobaczyła ranę intruza, nagle poczuła głód. Gdy wyostrzony węch wyczuł słodką woń, jej umysł został zamglony tylko przez pragnienie. Poczuła, że znów ma kły, że jej palce się zmieniły, a oczy zaszły czernią i pomarańczem. Nawet na to nie zareagowała. Wszystko zeszło na drugi plan. Liczyła się tylko nagła pustka w żołądku i suchość w gardle, które mogły być zaspokojone tylko w jeden sposób. Ogarnęła ją żądza. Żądza krwi. Teraz to ona patrzyła się na kobietę niczym drapieżnik na ofiarę. Usta, lekko rozchylone, chciały znaleźć się na bladej i idealnie gładkiej skórze, aby poczuć ten kuszący smak. Oczy przeszywały wampirzycę na wylot, sprawiając, że ta odczuła zagrożenie płynące od dziewczyny. Sparaliżowana nie mogła się ruszyć. Wpatrzona była ze strachem w swojego przeciwnika. Serce zaczęło jej szybciej bić. Już chciała się zerwać do ucieczki, gdy nagle poczuła przeszywający ból na szyi.
Diana złapała kobietę za ramiona, a gdy ta próbowała się wyrwać, ścisnęła je tak mocno, że nie dało się nimi ruszać. Podwójne kły przebiły brutalnie najpierw skórę, a później napotkany opór, spowodowany mięśniami. Ciepła krew wleciała do jej ust, zaspokajając pragnienie.
Brązowowłosa nie mogła krzyczeć, mimo że chciała. Nie mogła uciec, mimo że tylko to było jej jedyną drogą ratunku. Czuła powolne drętwienie wszystkich kończyn, nasilające się w całym ciele. Chciała się wyrwać, ale bezskutecznie. Jedynie ból się nasilił, ponieważ blondynka wbiła się głębiej zębami, aby pozyskać jeszcze więcej pożądanej cieczy.
W końcu kierowana głodem Diana wyssała całą szkarłatną ciecz, a martwe ciało z niemym krzykiem na ustach zmieniło się w popiół, pozostawiając tylko bluzkę, spódniczkę i buty.

____________
Witam Cię po mojej dłuższej nieobecności!...
 Tak wiem, moja wina ;-;
Masz prawo być zły, drogi czytelniku, ale zgłaszam, że druga część się rozpoczęła !
Więc zapraszam!

~NekoNestee


PS. Jeśli widzisz błąd to nie bój się pisać, bo mogę go przeoczyć ._. Tak samo jeśli masz jakieś przemyślenia,co jest dobrze a co źle, to też chcę usłyszeć Twoje zdanie!

Bonus Specjalny

Promienie słońca wpadały przez okno, a jasność jaką niosły nie zatrzymały nawet zasłony.
Diana z trudem otworzyła oczy. Walczyła, aby jej powieki znów nie opadły. Najchętniej jeszcze by pospała, ale wiedziała, że jeśli to zrobi to zaśnie na kolejne godziny, a było już prawie południe.
Zmusiła się by poderwać swoje ciało i postawiła obie nogi na podłodze. Wiedziała, że jej ciało się obudziło, jednak jej mózg nadal był jakby we śnie.
Poszła do łazienki i leniwie wzięła szczotkę do zębów. Po paru minutach zaczęła się zastanawiać co dziś za dzień, aż w końcu jej się przypomniało, że dziś są jej urodziny. Uśmiechnęła się do siebie w lustrze i czuła, jakby ta wiadomość dodała jej energii.
Wróciła do pokoju cała w skowronkach. Ash w tym czasie leżał na jej łóżku na plecach i podrzucał piłką, znalezioną na jej biurku.
- Czemu jesteś taka szczęśliwa? -zapytał, nie spuszczając wzroku z zabawki.
- Bo dziś jest bardzo fajny dzień - odparła radośnie, biorąc rzeczy do przebrania się.
- E tam - powiedział obojętnie nadal się bawiąc. - Dzień jak co dzień.
Diana spojrzała na niego zirytowana. Ten się na nią tylko spojrzał. Dziewczyna wyszła bez słowa, zostawiając zdezorientowanego demona.
Gdy zeszła na dół, przywitała ją mama z ciepłym uśmiechem na twarzy.
- Cześć skarbie - powiedziała obejmując córkę.- Wszystkiego najlepszego z okazji twoich osiemnastych urodzin!
- Dziękuję mamo - rzekła znów szczęśliwa dziewczyna. - Gdzie jest Alan i Gabrysia? Bo wiem, że taty nie ma, bo jest w pracy.
- Alan... - zawahała się na sekundę. - Poszedł odwieźć siostrę do koleżanki. Idź teraz zjeść śniadanie i pojedziemy do sklepu po twój prezent - powiedziała z entuzjazmem, zmieniając temat.
Matka i córka weszły do centrum handlowego. Obie miały bardzo dobry humor. Dianie nie schodził uśmiech z twarzy. Cieszyła się, że może spędzić ciekawie czas.
- Chodźmy do sklepu z odzieżą - powiedziała mama wchodząc do miejsca. - Twoje koleżanki mają dla ciebie niespodziankę, więc musisz mieć co na siebie założyć. Wybierz jakąś sukienkę, która ci się najbardziej podoba i nie patrz na cenę.
Diana cała podekscytowana zaczęła przeglądać wszystkie ubrania. Sklep był dwupiętrowy i gdy obiegła już oba poziomy, poszła do szatni z kilkunastoma sukienkami.
Po dobrym czasie przymierzania, wzięła do ręki obcisłą oraz bardzo krótką, czerwoną sukienkę. Od początku wiedziała, że jej nie kupi, ale chciała zobaczyć jakby w niej wyglądała.
Gdy ją założyła, przejrzała się w lustrze. Dziewczyna nie za często nosiła coś zaznaczającego jej figurę, więc nie była przyzwyczajona do sukienek, które widocznie podkreślały jej kształty. Była miło zaskoczona, że sukienka na nią pasuje, ale stwierdziła, że w życiu takiej nie założy publicznie.
Spojrzała na swój wyeksponowany dekolt.
- Idziesz gdzieś kusić, diablico? - usłyszała złośliwy, męski głos. W tym momencie podskoczyła z przerażenia i się szybko obejrzała.
Gdy zobaczyła Asha, cała czerwona na twarzy, ze złości i wstydu, bez słowa wypchnęła go przez szparę w przebieralni i zaciągnęła zasłonę. Stanęła przodem do lustra nadal zszokowana tym, że on widział ją w tym ubraniu.
- Ale naprawdę nie masz się czego wstydzić - powiedział rozbawiony demon, wkładając tylko głowę przez wejście.
- Zamilcz - odrzekła stanowczo, ponownie zasłaniając pomieszczenie. - Idź stąd! Nie chcę cię widzieć na oczy! - Najchętniej by wykrzyknęła te słowa, ale wolała, by nikt jej nie słyszał oprócz niego.
Usiadła na stołku w przebieralni i zrobiła parę wdechów by się opanować. Teraz to już na pewno nigdy nie założy takiego rodzaju sukienek.
Wstała z zamiarem przebrania się, ale w tym momencie usłyszała szelest zasłonki.
- No - powiedziała mama z podziwem. - W tej sukience ja i tata cię nigdzie nie puścimy.
- Spokojnie nie mam zamiaru jej więcej zakładać - odparła dziewczyna najmniej nerwowym głosem jakim potrafiła.
- Zobacz tę - rzekła kobieta, podając jej ubranie.
Diana, zobaczywszy strój, zapomniała co się przed chwilą stało. Była to najpiękniejsza sukienka  jaką w życiu widziała. Była to czarna princeska, dopasowana do talii, ze średnimi ramiączkami, jakby ze zmarszczonego materiału. Sięgała do połowy uda. Dekolt miała odkryty, ale nie obnażający. Od połowy brzucha rozchodził się mocno falbankowy materiał, mieniący się na srebrno.
Dziewczyna od razu ją przymierzyła i gdy zobaczyła, że leży na niej idealnie, wybrała tę sukienkę jako prezent.
Po zrobieniu zakupów, matka z córką poszły do kawiarni. Gdy zrobiły zamówienie, zajęły miejsce przy wolnym stoliku.
Panowała miła atmosfera,jednak można było zauważyć, jak kobieta patrzy co jakiś czas za okno, jakby kogoś szukała.
Diana jadła swój kawałek, gdy nagle z tyłu podszedł jej brat, który ją przestraszył. Dziewczyna rozbawiona i lekko wkurzona spojrzała się tylko na niego, ale nic nie powiedziała. Roześmiany Alan razem ze swoją najmłodszą siostrą podali jubilatce prezent.
- Wszystkiego najlepszego - rzekł z uśmiechem.
Nastolatka wstała i przytuliła rodzeństwo, dziękując za podarunek.
Otworzyła pudełeczko na biżuterię i zobaczyła srebrną bransoletkę z sercem, wokół którego były cyrkonie. Wzięła je do ręki zachwycona i zobaczyła, że po drugiej stronie było wygrawerowane " W dniu osiemnastych urodzin". Poprosiła brata, aby zapiął łańcuszek na jej nadgarstku. Była zachwycona prezentami, które dzisiaj dostała.

W domu Diana siedziała w swoim pokoju. Asha ostatni raz widziała w sklepie. Na to wspomnienie westchnęła.
Nagle z rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. Z dołu dało się słyszeć, jak woła ją mama. Zbiegła po schodach i była mile zaskoczona.
- Wszystkiego najlepszego! - powiedziały radośnie Nikola i Kamila.
- Wow, nie spodziewałam się was - powiedziała z uśmiechem Diana. Spojrzała na ich stroje.
Ubrane były na wyjście, w sukienkach, makijażach i lekko podkręconymi włosami.
- Czemu jesteście tak wystrojone? - zapytała zdezorientowana.
- Zabieramy cię dziś do klubu dyskotekowego z okazji twoich osiemnastych urodzin! - powiedziała z entuzjazmem Kamila. - Nie martw się, zaraz cię zrobimy na bóstwo i idziemy podbić miasto!
Przygotowania mijały w radosnej atmosferze. Co jakiś czas dało się słyszeć śmiechy nawet na dole. Diana założyła na siebie kupioną dziś sukienkę oraz buty na płaskim obcasie. Włosy miała spięte, z podkręconymi końcówkami. Mama widząc jak wygląda, wzięła aparat i zrobiła zdjęcie. Kazała jej na siebie uważać i być przed dwudziestą trzecią w domu.
Tuż przed samym wejściem do klubu, dziewczyna zaczęła mieć pewne obawy. Nigdy nie była w takich miejscach i dużo się nasłuchała o tym, ile niebezpiecznych rzeczy może się zdarzyć. Koleżanki brały to pod uwagę, ale powiedziały jej by się po prostu bawiła. Same były wielokrotnie w tym klubie i wszytko było dobrze.
Przy wejściu zapłaciły i dostały neonowe bransoletki wstępu. Gdy Diana przekroczyła próg drzwi, uderzyły ją fale ciepła i głośnej muzyki. Było ciemno, a wszędzie latały kolorowe lasery, ale mimo to dało się wszystko widać. Dość dużo ludzi tańczyło na parkiecie, a niektórzy siedzieli w fotelach z innymi osobami pijąc i się śmiejąc.
Koleżanki od razu wyciągnęły ją na parkiet Na początku dziewczyna wolno stawiała kroki, jednak po chwili dała się porwać klimatowi.
Tańczyły we trójkę przez dobrą godzinę, gdy zaczął się wolniejszy kawałek. Wtedy Kamila i Nikola zaczęły tańczyć z nowo poznanymi chłopakami. Diana poczuła się zmęczona i poszła usiąść przy barze. Zamówiła sobie wodę do picia i patrzyła na parkiet.
- Wszystkiego najlepszego - usłyszała koło siebie. Odwróciła głowę i była pozytywnie zaskoczona obecnością białowłosego demona.
- Zefir? Co ty tu robisz?
- A tak sobie przyszedłem.
Diana uniosła brew w górę.
- Tak zupełnie bez powodu? - rzekła sarkastycznie.
- Ależ oczywiście. - Teatralnie położył rękę na sercu. - A już na pewno nie dlatego, że on mnie o to prosił.
- Ech - westchnęła. - Na pewno ci wierzę...
Jej wzrok pobiegł za jego, a mianowicie na piękną dziewczynę, która zachęcała go palcem do tańca.
- Przyszedłem tutaj dla zabawy - powiedział ze złośliwym uśmieszkiem, a jego oczy mignęły czerwienią. Na ten widok przeszedł ją lekki, nieprzyjemny dreszcz. Wstał i poszedł w kierunku parkietu. Diana tylko się uśmiechnęła pod nosem i także ruszyła do swoich koleżanek.
Wróciła do domu o wyznaczonej porze. Zmęczona umyła się i zgasiła światło w swoim pokoju. Położyła się na łóżku i przykryła kołdrą. Zaczęła przypominać sobie, ile dobrego ją dziś spotkało i żałowała, że czas tak szybko mijał.
- Diana, śpisz? - usłyszała ciche pytanie nad sobą.
Odwróciła głowę w kierunku Asha.
- O, to dobrze. Załóż na siebie coś ciepłego.
Dziewczyna wstała bezsłowa i ubrała bluzę leżącą na fotelu. Nie wiedziała o co chodzi, ale wolała nie pytać i się sama przekonać. Szybkim ruchem wziął ją na ręce. W tym momencie była kompletnie zaskoczona i zrobiła się czerwona na twarzy. Chciała protestować, ale nie wiedziała jak. Trzymając ją w ramionach, wyskoczył przez okno na sąsiedni dach. Postawił ją na nim i powiedział:
- Spójrz na niebo.
Diana chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała i zrobiła to, o co ją poprosił.
Zauważyła bezchmurne niebo. Była bezksiężycowa noc a jedynym źródłem światła były gwiazdy.
Popatrzyła się pięć sekund i zauważyła spadającą gwiazdę. To zdarzenie powtarzało się często w bardzo krótkim czasie.
- Dziś jest noc spadających gwiazd - wyjaśnił Ash spokojnym głosem, podchodząc do niej.
Dziewczyna bardzo lubiła gwiazdozbiory. Uśmiech pojawił się na jej twarzy, gdy patrzyła w niebo.
- Dziękuję - powiedziała szczęśliwa i spojrzała się na niego. Sam miał odwrócony wzrok w drugą stronę. Jakoś nie potrafił na nią spojrzeć.
- Ja nic nie zrobiłem - rzekł zwracając twarz ku niebu.
- I tak ci dziękuję, choćby za to, że mnie tu zabrałeś. - Spojrzała na gwiazdy.
Ash w duchu dziękował z całego serca Zefirowi, który wcześniej dał mu po głowie i kazał tu przyjść. Przyjaciel zrobił mu niezłe kazanie o tym, że trzeba mieć informacje o osobie, z którą się zawarło kontrakt. Pewnie niebo bez ani jednej chmurki to też jego sprawka, pomyślał.
- Wszystkiego najlepszego - rzekł bardzo cicho, jednak Diana i tak go usłyszała. Nie odwracając oczu od gwiazd uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

____________________________________

Oto bonus specjalny! Zaskoczeni? XD

Tym co mają dziś urodziny życzę wszystkiego najlepszego! \(≧▽≦)/

A dla tych, dla których jest dziś zwyczajny dzień - dobrego dnia ~♡

/~ NekoNestee