#1

Ciemność. Wszędzie mrok. Diana nic nie widziała, ani nic nie słyszała. Otaczała ją martwa cisza. Czyżby umarła? Ale czy w takim razie nie powinna gdzieś się przenieść? Dziewczyna czuła, że odchodzi do innego świata. Cała jej świadomość powoli zanikała. Najpierw straciła władzę nad ciałem, a później jej zmysły przestały działać. Tylko patrzyła oczami duszy na otaczającą ją nicość.
Aż nagle coś jakby w nią strzeliło. Pojawił się ból, który rozchodził się od prawej ręki, jakby miliony igieł płynęło razem z jej krwią. Nie mogła w żaden sposób pokazać swojego cierpienia. Jej ciało nie słuchało, chciała krzyczeć lecz jej usta nawet się nie otworzyły, tak samo jak oczy.
Przeżywała istną męczarnię. Czuła jak każda część jej organizmu zostaje przeszyta na wylot, a ona sama nic na to nie mogła poradzić. Ból przejmował nad nią kontrolę, jakby każdy mięsień po kolei zostawał rozerwać,  a kość wyżerana przez kwas. Najpierw ręka, później nogi, klatka piersiowa, druga dłoń i na końcu głowa. Chciała się skulić, przysunąć kolana, aby chociaż odrobinę zmniejszyć cierpienie, ale nie mogła. Chciała wbić palce w cokolwiek, aby się wyżyć, ale jej dłoń nawet nie drgnęła. Pogrążona w agonii czekała, aż ta ustąpi.
W końcu ból zaczął słabnąć. Jakby zniszczył każdą jej cząstkę po kolei, a nie mając nic więcej do destrukcji, wycofywał się.
Nic nie czuła. Pustka. Jakby była bezcielesną istotą, zamkniętą w naczyniu. Po prostu była. To było miłe uczucie, wręcz wielka ulga, w porównaniu do tego, co czuła przed chwilą.
Diana nie wiedziała ile czasu minęło, zanim wreszcie odzyskała nad czymś władzę. Jej serce zaczęło powoli wznawiać pracę. Zaczęła wreszcie coś czuć, a mianowicie rozchodzące się wewnątrz ciepło. Wkrótce krew dotarła do wszystkich części ciała, powodując zanik uczucia zdrętwienia.
Dziewczyna próbowała się poruszyć, niestety bezskutecznie.
Po chwili nagle zaczęła odzyskiwać zmysły. Najpierw stłumione dźwięki stawały się coraz wyraziste, a potem zaczynał działać jej węch, przez który poczuła zapach dymu.
W końcu otworzyła oczy, odzyskując pełną kontrolę nad ciałem. Oślepił ją ogień. Zamrugała parę razy, by jej wzrok się wyostrzył i rozejrzała się zdezorientowana.
Ujrzała jak wszystko wokół niej płonie.  Trzaski palonych rzeczy docierały do niej ze wszystkich stron. Zauważyła, że coś jest nie tak, bo przecież jak zwykłe, metalowe rzeczy mogą się płonąć? Sama siedziała na stole, jakby operacyjnym, a wszystkie narzędzia, które wisiały przy ścianie, się topiły. Tak samo reszta podobnych wózków, na których były obiekty, będące źródłem innego smrodu, jakby palącego się ciała. Dziewczyna przestraszyła się i nerwowo podkuliła nogi. Zobaczyła, że języki ognia zaczęły ją otaczać, że chciały także i ją przemienić w popiół. Panika wzięła w górę. Chciała pobiec do drzwi, które dostrzegła, jednak nim się obejrzała, nagle już przed nimi była, oparta plecami.
Jej oddech był szybki. Nie wiedziała gdzie jest, ani co się właśnie stało. Chciała się odwrócić i uciec, jednak jej noga na coś się natknęła. Diana spojrzała w dół, a jej oczy stały się szersze z przerażenia. Zobaczyła palącą się, martwą istotę, podobną do człowieka, bez głowy. Zamiast niej była tylko krwawa dziura. Blondynka szybko pchnęła drzwi i instynktownie biegła do wyjścia z piwnicy.
Na zewnątrz oślepił ją blask zachodzącego słońca. Z tego powodu zasłoniła oczy cieniem ręki.
Wciąż czuła mocne i przyśpieszone bicie jej własnego serca. Rozejrzała się przerażona niewiedzą, gdzie się znajduje. Wokół był tylko las. Wszystkie drzewa; brzozy, klony i świerki, oraz mniejsze krzaki zapełniały całą widoczność. Wiejący wiatr poruszał liśćmi, powodując charakterystyczny szum.
Odwróciła się ku pożarowi. Jej ciało krzyczało, aby uciekała przed możliwym wybuchem. Dziewczyna posłuchała się instynktu i zaczęła biec w las.
Czuła jak włosy zahaczają o pojedyncze liście, które były przesuwane pośpiesznie przez ręce i wyrywały jej pojedyncze włosy. Diana nie raz przy szybkim odgarnianiu gałęzi czuła, jak te robią zadrapania na jej nogach i dłoniach.
W końcu po paru minutach biegu, zmęczona szokiem i negatywnymi uczuciami, przystanęła przy pierwszym lepszym drzewie i się o nie oparła. Dysząc rozejrzała się i dostrzegła rząd przylegających do siebie krzaków, a za nimi drzewo. To nie było nic nadzwyczajnego, ale owe rośliny tworzyły trudno dostępną przestrzeń, która była podobna do ulubionego miejsca Diany. Bez zastanowienia tam poszła. Z trudem odgarnęła gałęzie, ale w końcu dostała się do środka kręgu z krzaków. Oparła się o jedyne drzewo i nogi same się jej ugięły.
Jej serce nadal zdecydowanie za szybko biło. Nagle poczuła, że się dusi. Opadła bardziej pionowo na kolana i zaczęła kasłać. Na ręce, którą zasłaniała usta, pojawiła się plama krwi, przyczyna zadławienia. Jej oczy otworzyły się szerzej. Szybko wytarła dłoń o trawę i cofnęła się do drzewa, znów się o nie opierając z podkulonymi kolanami. Zamknęła oczy i wzięła parę wdechów na uspokojenie. Adrenalina powoli opadała, dając na nowo pełną kontrolę nad zmysłami.
Pierwsze co jej przyszło do głowy, to która godzina. Przecież jak się nie pojawi w domu to jak to wytłumaczy rodzicom? Ale później druga myśl. Ile włacinie była nieprzytomna i gdzie jest? Dziewczyna postanowiła odpowiedzieć chociaż na jedno z tych pytań i sięgnęła ręką do zapiętej kieszeni letniej kurtki po telefon. Gdy miała już go w ręku, zanim na niego, spojrzała najpierw na swoją dłoń. Była bledsza niż normalnie, ale nie to było dziwne. Dziwne były dłuższe palce oraz ostro zakończone paznokcie. Ściśnięte wszystkie razem tworzyły tak jakby ostrze. Diana zobaczyła druga rękę, która za wiele się nie różniła od poprzedniej, z wyjątkiem środkowego palca. Był prawie biały, jeszcze bledszy od reszty skóry, jakby odrósł na nowo, ale co najdziwniejsze, nie było na nim śladu kontraktu. Zaniepokojona tym faktem wstała i odruchowo się rozejrzała.
- Ash! - krzyknęła, lecz nikt nie odpowiedział. - Ashimaru, chodź tutaj! - wolała, ale niestety na próżno. Spojrzała znów na swój palec i przyjęła rzeczywistość. Nie mieli już kontraktu.
W międzyczasie językiem wyczuła, że ma zmienioną budowę szczęki. Spojrzała na ciemny ekran telefonu, w którym dzięki ostatnim promieniom padających na twarz, ujrzała swoje odbicie. Zszokowały ją oczy, które nie były szaro-niebieskie jak zazwyczaj, ale jarząco pomarańczowe, a czarne białka jeszcze bardziej podkreślały intensywność i jaskrawość nowej barwy, ale przynajmniej źrenice zostały okrągłe.
Otworzyła usta i zobaczyła zmienione uzębienie. Dwójki były dłuższe, lekko zakrzywione, tworząc hak. Kły były najdłuższe, także bardzo ostre i też trochę  zniekształcone, ale nie tak bardzo jak poprzednie zęby. Dziewczyna owszem była przestraszona, ale ten strach był spowodowany nowymi zdarzeniami i nowym wyglądem, niż tym jaki on jest.
Po chwili patrzenia się na własne odbicie, wreszcie włączyła ekran i zobaczyła godzinę. Po dwudziestej pierwszej ten sam dzień. Nogi znów same się jej ugięły, tylko nie wiedziała czy to z ulgi czy z przerażenia. W końcu była sama w lesie, nie znanym jej miejscu, a robiło się coraz ciemniej. W dodatku nawet jeśli chciała wrócić do domu, to jak miała ukryć swój wygląd? Domyślała się, że stała się istotą nadnaturalną i jakoś pewnie da się ukryć nową formę, i to ją nie stresowało za specjalnie, bo zawierając pakt z demonem domyśliła się, że coś podobnego może się zdarzyć, a spędzając z nim czas coraz bardziej przyzwyczajała się do innego świata. To, czego się bała, to jej nieumiejętność ukrycia nowego wyglądu, niewiedza czym jest oraz fakt, że jest sama
Diana siedziała skulona pod drzewem przez około piętnastu minut, układając sobie wszystko w głowie. Myślała nad ostatnimi wydarzeniami i jak do tego doszło. Właśnie, jak? Nic nie rozumiała i to ją denerwowało najbardziej. Kiedy tak siedziała, wreszcie ocknęła się z transu i zobaczyła, że jej palce są normalnej długości. Przejechała językiem po zębach i te również były normalne. Co się właśnie stało? Jak? Pytania kłębiły się w jej głowie, ale jednego była pewna- była spokojna. Może to jest kluczem?
Zamyślona nawet nie zauważyła, jak ktoś zbliżał się do jej kryjówki. Serce jej szybciej zabiło gdy usłyszała szelest. Podniosła wzrok i zauważyła damską rękę przeciskającą się przez krzaki, później nogę, aż w końcu całą sylwetkę.
Kobieta, która wychodziła z krzaków była naprawdę piękna. Miała na oko dwadzieścia lat. Długie, kręcone i kasztanowe włosy opadały jej na drobną twarz. Była bardzo szczupła a swoją atrakcyjność podkreśliła bluzką z dekoltem oraz krótką, czarną spódniczką. Jednak mimo ładności wcale nie wzbudzała u Diany zaufania. Blada cera, jarzące się wiśniową czerwienią oczy oraz złośliwy uśmieszek na rubinowych ustach, wzbudzał wręcz niepokój i lęk.
Dziewczyna mogła się tylko domyślić z kim ma do czynienia. Oparła się mocniej o drzewo, jakby chciała się w nim schować, gdy nowo przybyła odezwała się melodyjnym i kuszącym głosem:
- Proszę, proszę. Aleś się schowała. - Rozejrzała się i zaczęła iść w kierunku swojej ofiary przy granicach polanki, głaszcząc prawą dłonią krzaki. W ten sposób pokazywała, że blondynka nie ma drogi ucieczki. - Niestety bezskutecznie. Twoja krew ta ładnie pachniała... - przystanęła i się zaciągnęła zapachem. - Że nie mogłam się oprzeć. - Otworzyła oczy i zabrała gwałtownie rękę z roślin. Przy tym, jedna z ostrych gałęzi rozcięła jej część dłoni. Kobieta spojrzała się bezemocjonalnie na swoją rękę i wzruszyła ramionami. Spojrzała ponownie na swoją ofiarę i momentalnie zamarła w miejscu.
Diana gdy zobaczyła ranę intruza, nagle poczuła głód. Gdy wyostrzony węch wyczuł słodką woń, jej umysł został zamglony tylko przez pragnienie. Poczuła, że znów ma kły, że jej palce się zmieniły, a oczy zaszły czernią i pomarańczem. Nawet na to nie zareagowała. Wszystko zeszło na drugi plan. Liczyła się tylko nagła pustka w żołądku i suchość w gardle, które mogły być zaspokojone tylko w jeden sposób. Ogarnęła ją żądza. Żądza krwi. Teraz to ona patrzyła się na kobietę niczym drapieżnik na ofiarę. Usta, lekko rozchylone, chciały znaleźć się na bladej i idealnie gładkiej skórze, aby poczuć ten kuszący smak. Oczy przeszywały wampirzycę na wylot, sprawiając, że ta odczuła zagrożenie płynące od dziewczyny. Sparaliżowana nie mogła się ruszyć. Wpatrzona była ze strachem w swojego przeciwnika. Serce zaczęło jej szybciej bić. Już chciała się zerwać do ucieczki, gdy nagle poczuła przeszywający ból na szyi.
Diana złapała kobietę za ramiona, a gdy ta próbowała się wyrwać, ścisnęła je tak mocno, że nie dało się nimi ruszać. Podwójne kły przebiły brutalnie najpierw skórę, a później napotkany opór, spowodowany mięśniami. Ciepła krew wleciała do jej ust, zaspokajając pragnienie.
Brązowowłosa nie mogła krzyczeć, mimo że chciała. Nie mogła uciec, mimo że tylko to było jej jedyną drogą ratunku. Czuła powolne drętwienie wszystkich kończyn, nasilające się w całym ciele. Chciała się wyrwać, ale bezskutecznie. Jedynie ból się nasilił, ponieważ blondynka wbiła się głębiej zębami, aby pozyskać jeszcze więcej pożądanej cieczy.
W końcu kierowana głodem Diana wyssała całą szkarłatną ciecz, a martwe ciało z niemym krzykiem na ustach zmieniło się w popiół, pozostawiając tylko bluzkę, spódniczkę i buty.

____________
Witam Cię po mojej dłuższej nieobecności!...
 Tak wiem, moja wina ;-;
Masz prawo być zły, drogi czytelniku, ale zgłaszam, że druga część się rozpoczęła !
Więc zapraszam!

~NekoNestee


PS. Jeśli widzisz błąd to nie bój się pisać, bo mogę go przeoczyć ._. Tak samo jeśli masz jakieś przemyślenia,co jest dobrze a co źle, to też chcę usłyszeć Twoje zdanie!