Trzej Książęta Piekielni, siedzący przy stole na środku, oraz reszta zgromadzonych, czyli demony wyższego rzędu, które zajmowały miejsca wokół, spojrzeli się na jasnego blondyna, który wyraził swoje zdanie. Na twarzy Forneusa malowało się niezadowolenie.
- Z całym szacunkiem, ale nie możemy dać jakimś ludziom naszej mocy! - kontynuował oburzony.
Na te słowa Lewiatan wstała.
- Nie wezwaliśmy was tu, żebyście decydowali. Jesteście tu tylko po to, by wiedzieć o naszych zamiarach. Jak ktoś nie chce słuchać, niech wyjdzie! - powiedziała stanowczo.
Forneus ze złością przez chwilę mierzył się z jej poważnym wzrokiem, jednak zdominowany przez demona wyższej rangi, usiadł z powrotem na swoim miejscu. Lewiatan także to zrobiła.
- Powiedz mi jeszcze raz, czemu jesteśmy w ludzkiej formie? - zapytał obojętnie Książę.
- Ponieważ, Beliarze, ta forma ogranicza nasze moce, przez co jest mniejsze ryzyko rękoczynów. Dodatkowo o wiele bardziej wolę patrzeć na taki wygląd, niż na chodzące trupy i zmory.
- Tobie to ludzki wygląd bardzo służy - powiedział złośliwie patrząc się na jej obfitą klatkę piersiową, po czym wrócił do jej twarzy, ciemnych włosów oraz oczu, których fiolet był podkreślany przez lekko ciemniejszą karnację.
On sam jako człowiek wyglądał jakby miał około dwudziestu pięciu lat. Białe włosy sterczały mu na wszystkie strony, a czarna, pognieciona koszula miała rozpięte dwa guziki. Nie tłumił na tyle mocy, by mieć inny kolor oczu, niż krwawy czerwony.
Lucyfer nic nie mówił. Spokojnie siedział i obserwował. Teraz miał czarne, średniej długości, uczesane włosy oraz ciemny strój, niczym szlachcic, którym wprawdzie był. W końcu ze stoickim spokojem przemówił:
- Powiedz mi siostro jeszcze raz, co dokładnie chcesz zrobić.
- Chcę przeprowadzić eksperyment. Przeprowadzałam badania na temat mieszania krwi, głównie ludzkiej i demonicznej. Niestety, gdy podałam ją pochodzącą od demona wyższej klasy, następowała przemiana w bezmózgie, tej z najniższego miejsca w hierarchii. Na podstawie obserwacji, doszłam do wniosku, że to jak przebiega przemiana jest zależne od poziomu intelektualnego obiektu badań oraz od podawanej krwi. Dlatego wybranym ludziom z różnych stron świata, o minimalnym zasobie intelektu, chcę podać naszą krew i zwracam się głównie do ciebie, Lucyferze, z racji tego, że to ty teraz rządzisz w Podziemiach, byś udzielił mi swojej pomocy.
Diabeł zastanowił się przez chwilę.
- Ile ma ich być? Tych królików doświadczalnych?
- Trzech mężczyzn, z racji bardziej wytrzymałej budowy. Tak, by każdy otrzymał składnik innego pochodzenia.
- Czyli Szatana nie liczysz? W końcu też jest Księciem- zapytał Beliar niby z rozbawieniem, ale i z powagą.
- Wysłałam mu powiadomienie o dzisiejszym zebraniu i o zarysie, czego będzie dotyczyć. Nic mi nie odpowiedział, ani się dziś nie stawił, więc nie.
- Braciszek się nie przejmuje tym, co się tu dzieje - wtrącił obecny władca. - Uważa, że doskonale dajemy sobie radę, a tak naprawdę to po prostu woli się bawić z aniołami i ludźmi. - Zrobił przerwę i się namyślił - Przewidujesz jakiekolwiek skutki swojego eksperymentu?
- Myślę, że po przebudzeniu nie będą wiedzieć, co się dzieje.
- Ja nie mam zamiaru niańczyć jakiś marnych ludzi - przerwał białowłosy.
- I nie będziesz. Biorę za nich odpowiedzialność i, jeśli wszystko pójdzie dobrze wytłumaczę im, co się stało, ale mogą nastąpić komplikacje i straty, jednak wątpię, by to miało na nas jakikolwiek wpływ.
Lucyfer chwilę myślał. W końcu musi podjąć decyzję, która może być czymś, co albo przyczyni się do nowego odkrycia, albo będzie zagładą. Nie wiadomo też, czy po zmieszaniu krwi tak potężnych diabłów jak oni, człowiek nie zyska większej mocy, niż oni sami.
- Bracie, co o tym sądzisz?
- Jak coś pójdzie nie tak, to zawsze można zabić - powiedział wyraźnie zmęczony posiedzeniem.- Swoją krew mogę dać. Może z tych mieszańców będzie jakaś zabawa, więc czemu nie?
W tym momencie, przez wielkie drewniane drzwi, do sali wszedł demon. Podszedł do swojej pani i przekazał jej cicho wiadomość, po czym, po skinięciu na pożegnanie, wyszedł.
- Właśnie otrzymałam informację, że obiekty badań dotarły.
- Możesz je pokazać- powiedział spokojnie czarnowłosy.
Po rozkazie Lewiatan, trzej słudzy wnieśli nieprzytomnych mężczyzn i położyli ostrożnie na podłodze.
- Oto oni. Jeden pochodzi z Norwegii, drugi z Półwyspu Iberyjskiego, a trzeci z terenów wschodnich.
Pan Podziemi nie wstając badał wzrokiem ofiary. W końcu wydał ostateczny wyrok:
- Dobrze, siostro. Zgadzam się.
Lewiatan się uśmiechnęła i zaczęła wprowadzać swój plan w życie.
~Kilka dni później~
Lewiatan siedziała w jadalni, przy stole i przeglądała wyniki obserwacji eksperymentu.
W chwili gdy wszedł Beliar nawet nie podniosła głowy. Od razu wyczuła, że jest w swojej normalnej formie, nieograniczającej mocy.
- Czego chcesz? - zapytała już zmęczona jego obecnością.
- Zapytać się, jak ci idzie z twoimi nowymi zabaweczkami - rozeszła się po jej głowie odpowiedź.
- Jeśli mam ci cokolwiek powiedzieć, najpierw zmień swój wygląd - w tym momencie popatrzyła się w czerwone iskry zamiast oczu, na jego twarz, która była bez skóry, a wszystkie ścięgna, mięśnie i kości miały jednolity, biało-szary kolor. - Chyba nie chcesz mnie zdenerwować?
Jego szpony zaczęły zamieniać się w ręce, całe ciało nabrało bladej cery, a na ustach zagościł jego standardowy, złośliwy uśmiech.
- To? Odpowiesz mi? - zapytał, przysiadając się i kładąc głowę na dłoniach.
- Od trzech dni są martwi, ale nie widać żadnych objawów, żeby ich ciała się rozkładały. Przy innej krwi, ludzie po maksymalnie dwóch dniach stawali się podrzędnymi demonami, więc nie wiem ile teraz to potrwa - odparła lekko zirytowana czekaniem. Jednym ruchem ręki zrzuciła ze stołu papiery z wynikami i oparła głowę o dłoń, zrezygnowana. Popatrzyła na białowłosego, który jeździł wzrokiem po jej całej górnej połowie ciała, cały czas mając przy tym uniesiony kącik ust.
Po paru sekundach ciszy oboje usłyszeli, jak ktoś szybko szedł w kierunku sali.
- Chyba się wreszcie doczekałaś - rzekł pod nosem i chwilę później wszedł do środka jeden ze sług kobiety.
Uklęknął i zaczął mówić ze spuszczoną głową:
- Pani, z obiektami badań zaczęło się dziać coś dziwnego. Zaczęły emanować energią i...
W tym momencie Lewiatan wstała i po przez teleportację, przeniosła się do piwnic, gdzie leżały jej króliki doświadczalne.
Każdy z nich był w oddzielnej komorze, otoczonej przeźroczystą barierą, którą stworzyła. Nie leżeli jak zwykle, czyli bezwładnie na podłodze, ale unosili się, a wokół nich co jakiś czas było widać przejaw ich mocy. Obok jednego, tańczyły z przerwami płomienie, zaś włosy drugiego były poruszane przez wiatr, a trzeciego co chwilę otulały cienie.
- Czyli zapożyczyli od nas jedną z umiejętności... - powiedziała pod nosem, po czym wskazała na jednego ze swoich sług, obserwującego całe widowisko- Ty! Chodź tutaj z tymi papierami.
Wzięła od demona kartki i zaczęła je przeglądać.
- Gdzie są ich nazwy?
- Jaśnie Pani ich nie podała - odpowiedział ze spuszczonym wzrokiem.
Oddała mu zapiski i spojrzała jeszcze raz na swoje dzieło.
- Trzeba ich jakoś nazwać... - powiedziała zamyślona. Podeszła do pierwszego, który przejawiał moc ognia.
- Zapisz. Ten będzie się zwał Feniks. Drugi... może Zefir, a trzeci... - Podeszła bliżej do Azjaty, wokół którego co jakiś czas były cienie. - Ten będzie Ashimaru. Masz mnie powiadomić, jak się wybudzą - rzekła, po czym zniknęła.
- Jeszcze raz, jak? - ale nikt mu nie odpowiedział. Zapisał same imiona, ale zapomniał, do kogo należały. Nie wiedząc co ma zrobić, wpisał do kartoteki z nie tą kolejnością, która była powiedziana, ale nikt nie zauważył jego pomyłki.
~ Pięć lat przed zawarciem kontraktu z Dianą ~
W Podziemiach wybuchło zamieszanie, gdy odkryto, że obecny władca zniknął.
- To kto mówi? - zapytał Zefir, gdy szedł z kolegami do Lewiatan.
- Feniks oczywiście - odezwał się Ashimaru - w końcu najlepiej z nas się wyraża - rzekł z sarkazmem.
Ten spojrzał się na niego zirytowany i się odgryzł:
- Przynajmniej ciągle nie obrywam i nie demoluję każdej sali, w której przebywam.
Ash na tą uwagę tylko prychnął.
We trzech weszli do wielkiej komnaty, w której Lewiatan już na nich czekała. Podeszli bliżej i dwaj z nich uklękli na podłodze z białego marmuru. Czarnowłosy demon stał z założonymi rękoma za głową i patrzył się w bok. Nie znosił pokazywać szacunku do innej istoty, ani się przed kimś płaszczyć. Diablica podeszła do niego zirytowana jego zachowaniem i kopnęła go z pół obrotu tak, że wylądował na kamiennej kolumnie pięć metrów dalej, zostawiając na niej ślad.
Jego koledzy spojrzeli się na niego, myśląc jednocześnie, czy ich przyjaciel na serio jest taki głupi, czy tylko udaje.
- Okazuj szacunek, albo następnym razem wylądujesz na dworze! - powiedziała z wyższością, po czym spojrzała się na klęczących na jednym kolanie.
- Pani, chcemy złożyć raport, że wszędzie wybuchły walki o to, kto będzie następnym władcą. Myślę, że za najwyżej godzinę, wszytko pogrąży się w totalnym chaosie - odezwał się Feniks.
- Możecie wstać - rzekła po czym odwróciła się zamyślona.
W tym czasie Ashimaru oderwał się od kolumny i stanął obok Zefira.
- Na tronie znaleziono list, najwyraźniej do ciebie - powiedział obojętnie wystawiając rękę z papierkiem. Lewiatan tylko spojrzała zła w jego oczy, że był z nią na "ty" i wzięła kopertę. Przeczytała co było tam napisane i ze wściekłością zgniotła, co trzymała.
-Beliar!!! - wydarła się na cały głos, a jej oczy przybrały czerwony kolor. Bardzo wkurzona wyszła z pomieszczenia, będąc odprowadzoną wzrokiem trzech demonów. Ash podszedł do rzuconej oraz zwiniętej kulki papieru i przeczytał na głos, co na niej było:
- "Droga Lewiatan, znudziło mi się bawienie w króla, więc idę szukać innej zabawy. Twój Beliar. PS. Szkoda, że nie mogę zobaczyć twojej miny".
Zefir tylko westchnął zrezygnowany, tym co usłyszał.
- Wiedziałem, że kiedyś taj będzie... -powiedział Feniks krzyżując ręce.
Stali tak chwilę w ciszy. Białowłosy podszedł do okna i wyjrzał na zaczynające się bójki między innymi istotami.
- Może na tym skorzystamy i się pobawimy? - powiedział z uśmiechem.
Nagle w swoich głowach usłyszeli głos Lewiatan, która kazała pojawić im się na najwyższym balkonie. Wszyscy trzej wiedzieli, że jeśli komunikuje się w ten sposób, to znaczy, że już nie wygląda jak człowiek. Podczas teleportacji na wyznaczone miejsce, zmienili swój wygląd, przez co nie ograniczali mocy. Zmaterializowali się klęcząc przed dwoma Książętami. Lucyfer tak samo jak i Lewiatan był zwrócony ku pustym polu, na którym wznosiło się coraz więcej bójek.
Nagle dostrzegli coś znacznie gorszego.
Diablica miała teraz podobny wygląd do Beliara, gdy siebie nie ograniczał. Jej długie, prawie do podłogi, czarne włosy były poruszane przez wiatr, który był tylko wokół niej. Zamiast zwykłego ubrania miała na sobie strzępy z granatowej tkaniny, która wisiała prawie że na samych kościach.
- Zatkajcie uszy - rzuciła.
Wszyscy wykonali jej rozkaz, oprócz zdezorientowanego Asha, który szybko tego pożałował.
Kobieta otworzyła usta w stronę pola walki i rozległ się przerażający pisk, idący od niej falami. Każdy walczący między sobą demon z bólu złapał się za głowę. Wszyscy zwrócili się ku niej.
- Zamknąć się! - pojawił się jej krzyk u każdego w umyśle, po czym rozbrzmiał władczy głos, niczym dowódcy - Jedna trzecia z was się sprzymierzyła i nadchodzi z zamiarem zabicia nas wszystkich! Ustawcie się w szeregach przede mną! Macie wybór: zginąć w walce każdy przeciwko każdemu lub ocalić wasze nędzne żywoty i mnie słuchać. Każdemu, który nie chce tego drugiego, osobiście pomogę zniknąć z tego świata.
Jedna osoba podeszła dwa kroki bliżej. Był to podrzędny demon.
- Nie mamy obowiązku się ciebie... - zaczął mówić, ale nagle jego ciało zostało przepołowione przez niewidzialne ostrze, zrobione przez Lewiatan z wiatru.
Wszyscy zamilkli i zastygli w bezruchu.
- Na co do cholery czekacie??? Ruchy! - zawołała.
W mgnieniu oka przed balkonem stały już trzy zastępy wojsk, stworzonych według wskazówek. Armia nieprzyjaciela zbliżała się bardzo szybko. Nie było ani chwili do stracenia.
Diablica wydała polecenie Zefirowi, Feniksowi i Ashimaru, by pokierowali odpowiednio jednostkami. Lucyfer tylko stał i patrzył na wszystko znudzonym wzrokiem. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.
Wojna trwała już dobre dwadzieścia minut. Wszystkie strony się niwelowały, jednak od jakiegoś czasu przewagę miała grupa ludzkich demonów. Oni trzej biegali po polu walki, jak po placu zabaw i cały czas się śmiali. Uśmiechali się do siebie za każdym razem, kiedy przebijali serca lub pojawiał się nowy trup, stworzony z ich rąk.
Aż nagle Ash zobaczył, jak klatka piersiowa Feniksa zostaje przebita czarnym ostrzem. Wszystko jakby działo się w spowolnionym tępię. Wszystkie pozytywne uczucia zniknęły. Pojawiło niedowierzanie. Czarnowłosy stanął w bezruchu i widział dokładnie, jak bezwładne ciało jego przyjaciela opada na ziemię. Przez głowę przemknęły mu wszystkie radosne chwile, które przez ostanie stulecia razem przeżyli. Od początku ich narodzin jako demony, zawsze trzymali się razem. Ich ludzka strona spowodowała, że się do siebie wszyscy trzej przywiązali. A teraz... jeden z nich zniknął już na zawsze.
Ashimaru widział, jak u kolegi znika blask w oczach, znika życie. Zastygł w bezruchu. Sekundy zaczęły stawać się minutami. Gdyby nie Zefir, który był niedaleko, został by trafiony od tyłu przez innego przeciwnika. Ash słyszał, że białowłosy coś do niego mówił, ale nie wiedział co. Wszystko przestało istnieć.
Zaczął krzyczeć imię poległego kompana, który już nie mógł odpowiedzieć. Podbiegł do niego i odwrócił na plecy. Widział otwarte, martwe oczy oraz usta. Skóra była nienaturalnie zimna i nie reagowała na żadne bodźce. Zefir nie mógł być przy nim, ponieważ go osłaniał. Również strasznie przeżywał śmierć przyjaciela, ale jego umysł działał dalej i dobrze wiedział, gdzie się znajduje. Na polu walki.
Ashimaru kompletnie o tym zapomniał.
Nagle fala gniewu i rozpaczy zaatakowała jego umysł i ciało. Dał jej upust. Uwolnił wszystkie swoje uczucia, cały ból i cierpienie. Powstała kolumna ognia, która wystrzeliła w górę. Wszyscy wokół zasłonili twarze z powodu nagłego gorąca. W ułamku sekundy, ogień spadł i jednym, potężnym ruchem, biegnącym od czarnowłosego, spalił wszystko. Armia wroga składała się wyłącznie z podrzędnych demonów, które bliskiego spotkania z owym ogniem nie przeżyły. Wszyscy inni mieli wiele poparzeń, ale nie umarli. Nad armią wroga dowodził jeden, wyższej rangi osobnik, który stał niedaleko Asha, przez co odniósł poważne obrażenia i leżał prawie martwy.
Wszyscy patrzyli na wściekłego i niepanującego nad sobą ludzkiego demona, który podchodził powoli do przeciwnika. Z jego jednego oka popłynęła czarna łza. Jego twarz nie miała żadnych emocji, zaś w środku cały od nich był naładowany. Stracił kontrolę nad swoim umysłem i ciałem. Ogarnęło go cierpienie i chęć zemsty.
Kiedy stanął nad wrogim dowódcą, słyszał jak ten błaga o litość, że nie chciał, ale to wszytko było zagłuszane przez tętniącą z gniewu krew w uszach. Ash wystawił rękę w stronę jego twarzy i po chwili wielki strumień ognia wystrzelił od ziemi ku górze. Został sam popiół.
Czarnowłosy odwrócił się w kierunku żyjących osób, które były za nim. Spojrzał się pustym wzrokiem. Nie myślał. Chciał się wszystkich pozbyć, nie rozróżniał już wroga od przyjaciela. Chciał zapełnić czymś to, co stracił. Zaczął cały płonąć, jednak ogień nic mu nie robił.
Po chwili wszystko i wszyscy, w promieniu pięćdziesięciu metrów, zaczęli się palić. Po całym polu walki rozległy się przerażające krzyki. Wszystkie demony wyższego rzędu walczyły z ogniem, który je zaskoczył. Nie mogły umrzeć, ponieważ szybko się regenerowały, jednak i ruszyć, ponieważ ból był zbyt wielki. Były uwięzione w cierpieniu. Nikt nie wiedział, jak to przerwać.
Również Zefir to znosił, jednak trochę mniej, bo w porę użył swojej mocy wiatru. W tym momencie wiedział jedno. Musi to przerwać. Mimo obrażeń, podszedł do przyjaciela i krzyczał, żeby ten przestał. Niestety, nie było żadnej reakcji. Ash nie panował nad sobą. Białowłosy z pełnym bólu wyrazem twarzy, podniósł rękę i swoją mocą przebił mu głowę. Wiedział, że czarnowłosy nie umrze od tego, a jego działanie przyniesie efekt.
Cała jasność, wywołana przez ogień, zniknęła. Ashimaru nieprzytomny padł na ziemię. Zefir popatrzył lekko zmęczony na miejsce, w którym umarł Feniks. Teraz została tam tylko sterta popiołu. Machnął ręką, a wiatr poniósł ją ku górze i rozwiał.
- Żegnaj...- rzekł smutnym tonem.
Lucyfer i Lewiatan wszystko obserwowali z balkonu swojego zamku. Mieli stamtąd najlepszy widok. Widzieli cały przebieg wojny, lecz nic ich to nie ruszyło. Gdy zobaczyli, jak Zefir pozbył się pozostałości po swoim przyjacielu, Lucyfer w końcu odezwał się swoim spokojnym tonem:
- Chyba się do siebie przywiązali.
- Oczywiście, że tak. Przecież byli kiedyś ludźmi, dlatego pomimo tego, że są teraz demonami, będą cierpieć, ale dzięki temu staną się silniejsi. To cecha, której nam brak. Może kiedyś, napędzani przez uczucia, staną się silniejsi nawet od nas - mruknęła Lewiatan - Chociaż... nie. Są na to zbyt głupi.
Zeskoczyła z barierki, na której stała i przybrała ludzką formę. Jej towarzysz zrobił to samo. Diablica zaczęła iść w stronę wyjścia.
- Czyli gdybym zginął, nie było by ci smutno? - zapytał z udawanym smutkiem.
- Nie uroniłabym nawet łezki - rzekła nie odwracając się.
Lucyferowi jeden kącik ust poszedł w górę.
- Okrutnaś, siostro.
_______________________________________________
Bardzo przepraszam, że dodaje to w Drugi Dzień Świąt, ale miałam małe opóźnienia ;_;
Mimo to, życzę Wam wszystkim radosnych Świąt i super Nowego Roku!
I dziękuję wszystkim, którym to czytają, a także tym, co komentują.
Do zobaczenia!
/~NekoNestee
Aż nagle Ash zobaczył, jak klatka piersiowa Feniksa zostaje przebita czarnym ostrzem. Wszystko jakby działo się w spowolnionym tępię. Wszystkie pozytywne uczucia zniknęły. Pojawiło niedowierzanie. Czarnowłosy stanął w bezruchu i widział dokładnie, jak bezwładne ciało jego przyjaciela opada na ziemię. Przez głowę przemknęły mu wszystkie radosne chwile, które przez ostanie stulecia razem przeżyli. Od początku ich narodzin jako demony, zawsze trzymali się razem. Ich ludzka strona spowodowała, że się do siebie wszyscy trzej przywiązali. A teraz... jeden z nich zniknął już na zawsze.
Ashimaru widział, jak u kolegi znika blask w oczach, znika życie. Zastygł w bezruchu. Sekundy zaczęły stawać się minutami. Gdyby nie Zefir, który był niedaleko, został by trafiony od tyłu przez innego przeciwnika. Ash słyszał, że białowłosy coś do niego mówił, ale nie wiedział co. Wszystko przestało istnieć.
Zaczął krzyczeć imię poległego kompana, który już nie mógł odpowiedzieć. Podbiegł do niego i odwrócił na plecy. Widział otwarte, martwe oczy oraz usta. Skóra była nienaturalnie zimna i nie reagowała na żadne bodźce. Zefir nie mógł być przy nim, ponieważ go osłaniał. Również strasznie przeżywał śmierć przyjaciela, ale jego umysł działał dalej i dobrze wiedział, gdzie się znajduje. Na polu walki.
Ashimaru kompletnie o tym zapomniał.
Nagle fala gniewu i rozpaczy zaatakowała jego umysł i ciało. Dał jej upust. Uwolnił wszystkie swoje uczucia, cały ból i cierpienie. Powstała kolumna ognia, która wystrzeliła w górę. Wszyscy wokół zasłonili twarze z powodu nagłego gorąca. W ułamku sekundy, ogień spadł i jednym, potężnym ruchem, biegnącym od czarnowłosego, spalił wszystko. Armia wroga składała się wyłącznie z podrzędnych demonów, które bliskiego spotkania z owym ogniem nie przeżyły. Wszyscy inni mieli wiele poparzeń, ale nie umarli. Nad armią wroga dowodził jeden, wyższej rangi osobnik, który stał niedaleko Asha, przez co odniósł poważne obrażenia i leżał prawie martwy.
Wszyscy patrzyli na wściekłego i niepanującego nad sobą ludzkiego demona, który podchodził powoli do przeciwnika. Z jego jednego oka popłynęła czarna łza. Jego twarz nie miała żadnych emocji, zaś w środku cały od nich był naładowany. Stracił kontrolę nad swoim umysłem i ciałem. Ogarnęło go cierpienie i chęć zemsty.
Kiedy stanął nad wrogim dowódcą, słyszał jak ten błaga o litość, że nie chciał, ale to wszytko było zagłuszane przez tętniącą z gniewu krew w uszach. Ash wystawił rękę w stronę jego twarzy i po chwili wielki strumień ognia wystrzelił od ziemi ku górze. Został sam popiół.
Czarnowłosy odwrócił się w kierunku żyjących osób, które były za nim. Spojrzał się pustym wzrokiem. Nie myślał. Chciał się wszystkich pozbyć, nie rozróżniał już wroga od przyjaciela. Chciał zapełnić czymś to, co stracił. Zaczął cały płonąć, jednak ogień nic mu nie robił.
Po chwili wszystko i wszyscy, w promieniu pięćdziesięciu metrów, zaczęli się palić. Po całym polu walki rozległy się przerażające krzyki. Wszystkie demony wyższego rzędu walczyły z ogniem, który je zaskoczył. Nie mogły umrzeć, ponieważ szybko się regenerowały, jednak i ruszyć, ponieważ ból był zbyt wielki. Były uwięzione w cierpieniu. Nikt nie wiedział, jak to przerwać.
Również Zefir to znosił, jednak trochę mniej, bo w porę użył swojej mocy wiatru. W tym momencie wiedział jedno. Musi to przerwać. Mimo obrażeń, podszedł do przyjaciela i krzyczał, żeby ten przestał. Niestety, nie było żadnej reakcji. Ash nie panował nad sobą. Białowłosy z pełnym bólu wyrazem twarzy, podniósł rękę i swoją mocą przebił mu głowę. Wiedział, że czarnowłosy nie umrze od tego, a jego działanie przyniesie efekt.
Cała jasność, wywołana przez ogień, zniknęła. Ashimaru nieprzytomny padł na ziemię. Zefir popatrzył lekko zmęczony na miejsce, w którym umarł Feniks. Teraz została tam tylko sterta popiołu. Machnął ręką, a wiatr poniósł ją ku górze i rozwiał.
- Żegnaj...- rzekł smutnym tonem.
Lucyfer i Lewiatan wszystko obserwowali z balkonu swojego zamku. Mieli stamtąd najlepszy widok. Widzieli cały przebieg wojny, lecz nic ich to nie ruszyło. Gdy zobaczyli, jak Zefir pozbył się pozostałości po swoim przyjacielu, Lucyfer w końcu odezwał się swoim spokojnym tonem:
- Chyba się do siebie przywiązali.
- Oczywiście, że tak. Przecież byli kiedyś ludźmi, dlatego pomimo tego, że są teraz demonami, będą cierpieć, ale dzięki temu staną się silniejsi. To cecha, której nam brak. Może kiedyś, napędzani przez uczucia, staną się silniejsi nawet od nas - mruknęła Lewiatan - Chociaż... nie. Są na to zbyt głupi.
Zeskoczyła z barierki, na której stała i przybrała ludzką formę. Jej towarzysz zrobił to samo. Diablica zaczęła iść w stronę wyjścia.
- Czyli gdybym zginął, nie było by ci smutno? - zapytał z udawanym smutkiem.
- Nie uroniłabym nawet łezki - rzekła nie odwracając się.
Lucyferowi jeden kącik ust poszedł w górę.
- Okrutnaś, siostro.
_______________________________________________
Bardzo przepraszam, że dodaje to w Drugi Dzień Świąt, ale miałam małe opóźnienia ;_;
Mimo to, życzę Wam wszystkim radosnych Świąt i super Nowego Roku!
I dziękuję wszystkim, którym to czytają, a także tym, co komentują.
Do zobaczenia!
/~NekoNestee
